Terwijl je wacht op het eten, schotelen horeca-eigenaren je hun kennis voor, of ze vertellen in tekst, beeld of vorm het verhaal over hun zaak. Wat zij doen, is ook te vertalen naar alle andere plekken waar mensen wachten, bijvoorbeeld op jou. Hier wat inpiratievoorbeelden die ik onderweg tegenkwam, wie weet brengen ze je op een idee voor je eigen verhaal.
Gespreksstof
De berghut Pian dei Fiacconi in de Italiaanse Dolomieten vermaakt gasten met een heerlijk kijkplaatje. Allemaal zijn ze via een bepaalde route naar deze plaats van bestemming gekomen. Deze kunnen ze volgen op deze grappig geïllustreerde kaart. Zo raak je ook met andere eters in gesprek en wissel je tips uit. Voor je het weet, eet je samen en speel je potjes kaart tot het licht uitgaat. In zo’n hut is dat overigens al om 22 uur. Wat blijft hangen: de placemat wordt meegenomen naar huis en roept direct het goede gevoel weer op. Wat een fijne plek was dat!
Dagelijks nieuws
Bij het Witte Huis in Donkerbroek, een plaats in Friesland, hebben ze élke dag een nieuwe kaart. Want ’s ochtends checkt een medewerkster het weerbericht en het nieuws op internet. Zij knipt en redigeert daar wat in en plakt de tekst vervolgens in het ’template placemats’ en klikt op ’50 x afdrukken’. Op deze manier bieden ze service aan de toerist, wat sympathiek overkomt.
Als een blok
Gewoon aardig om naar te kijken: een drankkaart in een onverwachte vorm. Levert in elk geval even wat gespreksstof op. Gezien bij Kobalt in Amsterdam.
Op een servet
In de Duitse stad Bayreuth, in een Grieks restaurant, zag ik een sympathiek staaltje ‘vakkennis delen’.
Op de tafels liggen roestbruine damasten kleden. Er ligt en staat kloek horecagroothandelservies en de ober deelt gul menukaarten uit in donkerrood skai. Na het doen van onze bestelling hebben wij genoeg conversatie, want: op de servetten staan basiswoorden Grieks. Zo doen we tijdens het wachten op onze bestelling een stukje kennis op en: kunnen we elkaar overhoren.
Poli oreo.
Efcharisto!
Welke relevante en amusante content kunt je zelf delen met je klant, terwijl deze wacht?
Met een pil
Bij restaurant Dit in ‘s-Hertogenbosch hebben ze niet zomaar een menukaart. Ze brengen een heel boekwerk uit. Een pil om klanten te informeren en amuseren.
De vormgeving is goed, de menukaart is vergezeld van teksten en foto’s waarvan het humor-gehalte hoog en niet te flauw is. Met zo’n uitgave breng je een echt conversation piece op tafel. Er staan recepten in, stukjes over personeel, over het pand, over de stad. Het restaurant laat zo met eigen content zien waar het voor staat.
Het menu van de week wordt steeds met een nieuwe sticker overgeplakt, net als de wijn van het seizoen. Zo los je nieuwe informatie in een printuitgave heel nonchalant en eigenwijs op.
Ik werd er helemaal enthousiast van. En het eten was ook nog eens goed, het personeel zeer gastvrij. Typisch zo’n tent waar over elk detail met veel liefde is nagedacht en waar alles klopt.
Eigen krant
Een collega stuurde dit plaatje vanuit eetcafé Het Posthuijs in Groot-Ammers. “Het is zo makkelijk om dit niet te lezen… maar nu weet ik toch mooi dat Groot-Ammers bekend staat om ooievaars. Gaat ooit in een quiz van pas komen, voel ik.”
Menukaart en bon
In Meppel, een verrassend aardig plaatsje in Drenthe, pal naast de Kop van Overijssel, at ik bij eetcafé Herberg ’t Plein en direct viel de foto op de menukaart op.
Oergezellig ganzeborden op je placemat terwijl je wacht op je bestelling.
Het is een fascinerende kijk- en zoekplaat waarop (denk ik) allerlei Meppelaars en stamgasten in 1 moment gevangen zijn; het allemaal vreselijk naar hun zin hebbend in die bruine huiskamerkroeg op allerlei manieren. In één oogopslag zie je in wat voor tent je bent beland en krijg je er een goed gevoel bij. Wat een lol moeten ze hebben gehad om met z’n allen om deze foto te bedenken, te organiseren en te maken. Wat een sfeer. Je ziet het beeld van een gezellige nostalgische kleine-stadskroeg, waar iedereen elkaar kent en lief en leed met elkaar deelt.
En om het bruine-kroeggevoel te onderstrepen gaat Herberg ’t Plein nog verder met de oer-Nederlandse gezelligheid: met een ganzenbord op de placemats om het wachten op het eten te veraangenamen – vergezeld van twee gekleurde snoepjes en een dobbelsteen, de spontane bediening, en na afloop de rekening met de tekst “Nou doei he”.
Plaatje compleet.
Storybranding is snappen naar wat voor gevoel je klanten op zoek zijn en dat vervolgens duidelijk maken via alle kanalen die je ter beschikking hebt. In dit geval vertelt ’t Plein z’n verhaal via het interieur, de menukaart, via de communicatie door het personeel, tot aan de kassabon toe.
Het verhaal van Herberg ’t Plein is goed verteld. Ons is duidelijk wat voor plek dit is, we zullen ‘m onthouden en erover verder vertellen.
Dus, als je naar Meppel gaat, dan weet je waar je moet zijn.
Zelfs op de kassabon ervaar je ‘het verhaal’ van de herberg.
De menukaart.
